Siadam na Ławce 

Patrze przed siebie

Tam gdzie Brzozy porastają na zielonych łąkach 

Gdzie wiatr kołysze liśćmi 

A ptaki odgrywają teatr muzyczny 

Chmura która daje szczęście 

A słonce przedziera się przez konary 

Zatrzymuje myśli w głowie

Łapie powietrze w płuca 

Oddycham spokojnie 

Choć myśli się piętrzą jak gatunki drzew 

W końcu tworzą się w nas mieszanki międzygatunkowe 

Ustalając nas do statusu taksonomicznego 

Choć drzewo pokrywa biała kora 

Zielone liście 

Kwiaty w kotkach 

Drobne owoce 

To i tak nadal myślę o niej 

Nie chcę już w tym tkwić 

W tym wszystkim 

Więc zabijam Ammita 

Potwora potępionych 

Na sądzie Ozyrysa 

Wracam do domu 

Wypijam Herbatę 

Kładę się do łóżka z nadzieja ze jutro

Będzie lepiej 

Dziś żegnam

Ławkę wspomnień 

Brzóz tysiące 

I tą jedną nie dopitą zielona herbatę 

Która przynajmniej czeka na mnie